Stołówka

- okej - wstał i przejechał jej dłonią po nagiej szyi i tych cudnych obojczykach na punkcie których mamy obsesję. ja mam ładne obojczyki!

ja właśnie tak niezbyt.
- nie rób tak więcej. - dodała poważnie, wstając! ha, i nawet spojrzała mu w oczy. bo szja chyba jest inna niż te moje z ekipy bold end bjutiful. obciągnęła swoją tunikę, czy coś, i założyła okulary przeciwsłoneczne. i zacznij, lowe.

siedział rozparty jak nie wiadomo kto i jadł drugiego już cheeseburgera.

Przyszła tu i zamówiła dużą kawę, po mimo iż tutejsze espresso nie było dobre, jednakże odczuwała kofeinową potrzebę, a do starbaksa miała troszkę daleko.

-kłareel - ziewnął i pomachał jej znad swojego czizburgera. przesunął się nawet, opuszczając rękawy szarej bluzy na suwakejszn.

Odwróciła się, ażeby spojrzeć kto ją wołał. Uśmiechnęła się do niego, gdy już zidentyfikowała go, po czym postanowiła się przysiąść, z racji tego, że o tej porze w stołówce było gwarno oraz tłoczno i prawie wszystkie stoliki były zajęte.

-cześć - zaczął zachrypniętym głosem i przeczesał ciemne włosy. otarł keczap z kącika ust i odłożył serwetkę na talerz. nadal był głodny.

-cześć- odparła, siadając obok niego. Gdyby wiedziała, że jest głodny dałaby mu jakiegoś bajgla czy coś, niestety sama nic nie zamówiła oprócz kawy, tak więc skifa. -życzyłabym ci smacznego, ale skoro już zjadłeś..-teraz ona zaczęła, pomińmy fakt, że bezsensownie. Dlaczego trudno jej było rozmawiać z normalnym loiciem? Nie pytaj, nawet ja tego nie wiem. Wzięła dwa głębokie wdechy i w myślach policzyła do trzech, nie chciała palnąć nic głupiego. -Dotarłeś jakoś wczoraj do kampusu?-zapytała po prostu, wpatrując się w swoje espresso.

-tak - odparł po chwili zastanowienia. a w łóżku czekała na niego niespodzianka w postaci sziji. zdecydowanie dotarł wczoraj do kampusu. czuł się jak człowiek z rozdwojeniem jaźni chwilami. odsunął na bok wyświechtany egzemplarz wojny i pokoju i przyglądał się kłarel. faktycznie dosyć trudno musiało się z nim rozmawiać, biorąc pod uwagę wszystkie te metamorfozy.

-mhm- mruknęła, przyglądając się egzemplarzowi wojny i pokoju. Myślała, że loic jest, a przynajmniej był, fanem literatury angielskiej, a tu proszę- Tołstoj. Nic nie powiedziała tylko zaczęła miętosić w ręku serwetkę.
Ciekawe czy luik pamiętał jeszcze coś z wczorajszego wieczora?

wolał nie wspominać o wczorajszym wieczorze, bo czuł się niezręcznie. w końcu to córka jego przyszłego pracodawcy. przyszywanego ojca. potarł oczy, za szkłami.
-czytałaś? - podsunął jej rzeczonego tołstoja. musiała, ale szczegół. musiał coś powiedzieć.

-czytałam- skinęła głową. Zaraz, zaraz, a on miał w oryginalnym rosyjskim przekładzie? Querelle doszła od wniosku, że tą właśnie książkę gdzieś widziała już, ba, być może w bibliotece swojego ojca. Ten właśnie egzemplarz, żeby nie było nie domówień.

oryginał, oczywiście. loic nie bawił się w przekłady. uważał, że podczas takiego zabiegu dzieło traci swoją wartość. co kto woli. wyprostował się na krześle czy tam jakiejś wyjątkowo niewygodnej ławce swołówkowej, nie wiem co tam było i oparł się na łokciu. wbrew pozorom był zmęczony.

I znów zapadła krępująca cisza.
-zawsze jesteś wygadany tylko jak się naćpasz, czy mi sie tylko wydaje?-zapytała wprost, bo nie chciała owijać w bawełnę. To było bezczelne z jej strony, ale wierz mi, walczyła ze sobą, kiedy to wypowiadała. No cóż, powiedziała to powiedziała. Już tego nie cofnie. A szkoda, bo zaczęła żałować, że wkroczyła na ten grunt.

wyglądał jakby z twarzy odpłynęła mu cała krew. odchrząknął i bawił się suwakiem swojej bluzy. było mu w niej cholernie gorąco, ale przecież się nie rozbierze w szkolnej stołówce, prawda?
-nie - odparł krótko. ostatnio doszedł do życiowego wniosku, że się nienawidzi. za to, że dał się wciągnąć w ćpanie, które rzekomo miało otworzyć jego umysł i pomóc w zastoju.

-odniosłam inne wrażenie, ale dobra. nieważne- powiedziała i zaczęła pić tą swoją kawę, która już zdążyła wystygnąć. Swoją drogą była okropna, ale wolała skupić sie na niej, niż spojrzeć w oczy luikowi.

-przeraszam - wyrzucił z siebie, chociaż nie bardzo wiedział za co konkretnie przeprasza. za to jak się wczoraj zachowywał, że w ogóle ćpał? a może iż zawiódł jej ojca? obstawiam wszystko na raz.

-chyba nie tylko mnie powinieneś przeprosić- podniosła wzrok z nad kubka i spojrzała mu w oczy -musisz się leczyć. Są specjalne kliniki, nawet bardzo dobre- zaczęła swój monolog, bo po prostu martwiła się.

-chyba cię coś gnie - odpowiedział szybko i niespecjalnie sympatycznie - nie pójdę do żadnej kliniki. nie jestem ćpunem!
jasne, że nie jesteś skarbie.

Nie przejęła się jego tonem. W końcu studiuje psychologię, ma jakoś inaczej ustawione myślenie i nie da sobie na głowę wejść, o nie. -nie jesteś? w takim razie pokaż rąsie- powiedziała normalnie i spokojnie, o dziwo.

zjeżył się i chciał coś odpowiedzieć, ale o dziwo posłusznie podwinął rękawy prezentując nakłucie na nakłuciu plus minus jakieś rany z tym związane. ojej, ktoś mówił, że nie jest ćpunem? kłamczuch. westchnął, patrząc to na jedną rękę to drugą.

Popatrzyła na jego rany po nakłuciach, było gorzej niż myślała. -jak już wspominałam musisz się leczyć-powiedziała delikatnie -loic, jestem pewna że nikt z rodziny twojej ani mojej o tym nie wie. Ja dochowam tajemnicy, jeśli zgodzisz sie na terapię.- huh, postawiła mu ultimatum.. Ale to było dla jego dobra!

-w porządku - odpowiedział cicho, starając się spojrzeć jej w oczy. niech myśli, że się zgodził. zaczął się już zastanawiać jak uniknąć leczenia. wstał i poszedł do pokoju. zapewne dać sobie w żyłę, ale cii.

A ona głupia uwierzyła, nawet była zadowolona z siebie, że tak łatwo poszło. O naiwna istoto!

usiadła przy swoim ulubionym, niebieskim stoliku i nic nie wzieła ze szwedzkiego stołu. chciała opóźnic moment koniecznosci zjedzenia czegos jak najbardziej.