303 (loîc)

i słusznie, bo luik tak się w to wszystko zapętlił że wydostanie się będzie wyjątkowo trudne. ups!
w każdym razie loic poczuł się skończony i zrobił rzecz jaka nigdy mu się publicznie nie zdarzyła, a mianowicie zacisnął powieki i najzwyczajniej w świecie płakał, przytulony do kłarel. chciał coś powiedzieć, ale nie miał pojęcia co.xddd

-obiecaj mi, że rzucisz to świństwo- szepnęła mu do ucha- nie musisz robić tego dla mnie, zrób to dla siebie, dla tych co cię kochają.- łatwo jej było powiedzieć.

-nie potrafię - wymamrotał, ściskając jej dłoń - tego się nie da zatrzymać - spojrzał na nią przestraszony, jak wtedy kiedy pies którego dostał od ojca na urodziny wpadł pod samochód i luik myślał, że to jego wina. matka musiała mu parę godzin tłumaczyć, że jednak nie a mimo to nie był w stanie spojrzeć na ojca, a kiedy w końcu to zrobił odbyło się to w identyczny jak teraz sposób. o.

-musisz to zatrzymać, są dobre kliniki-zaczęła znowu i jeszcze bardziej się do niego przytuliła- musisz- powtórzyła.

-ale nie zostawisz mnie tam samego? - w domyśle w klinice. patrzył na nią ufnie, bawiąc się jej drobnymi palcami.

Pokręciła przecząco głową- nie, nie zostawię cię- mówiła szeptem, jakby bała się, że ktoś ich podsłuchuje. Nie mam pojęcia czy dziewczę w ogóle zdawało sobie sprawę z tego co mówi, była jak w amoku, liczyło sie teraz dobro luika. Ah, prawie jak moda na sukces.

no jasne, to lubimy najbardziej
-obiecujesz? - musiał być w stu procentach przekonany jeśli w ogóle miał brać pod uwagę opcję z odwykiem. nawet nie zastanawiał się tu nad słowami rodziców kiedy się dowiedzą. bardziej obchodził go stosunek kerel w tej kwestii. no proszę.

-obiecuję, tylko ty też mi obiecaj, że podejmiesz to leczenie- spojrzała na niego błagalnym wzrokiem, prawie jak kot ze shreka <3

pokiwał głową i uśmiechnął się kącikiem. tylko jednym. odgarnął jej włosy z twarzy i objął drugą ręką w talii.

Odetchnęła z wielką ulgą i miała nadzieję, że teraz może mu zaufać. Ciekawe dlaczego w ogóle się nim tak przejmowała? Jakieś uczucie? a może po prostu martwiła sie o swojego tatę? lub była taką matką miłosierdzia? albo jeszcze cos innego? nie wiem, odpowiedź, w odcinku 77722776.

czyli właśnie teraz.
kiedy odchyliła się do tyłu opierając na jego ręku syknął tylko i gwałtownie ją wyszarpnął. odsunął się i usiadł na brzegu łóżka ze spuszczoną głową.

Chciała się do niego przybliżyć, czy coś, ale zamiast tego podkurczyła nogi i czekała na jego reakcje w milczeniu. Bała się, że znowu zmieni zdanie, albo, że się w nim zakocha? a może to i to?

-zrobisz z tym coś? - podsunął jej rękę pod nos i czekał. może ona bardziej znała się na opatrywaniu i dezynfekcji ran niż on. a to z pewnością.

Kiwnęła głową. -Masz tu gdzieś wodę utlenioną i gazę?-zapytała przyglądając się jego ręce.

uśmiechnął się głupio i pokręcił głową. przecząco.

-w takim razie potrzebny mi alkohol, albo woda kolońska. cokolwiek- powiedziała i zaczęła rozglądać się po pokoju.

-ale nie będzie bolało? - no tak, faceci. podał jej flakon z wodą kolońską hermesa.

-nie, nawet nie poczujesz- uśmiechnęła się, kłamczucha ;x W końcu zdezynfekowała rany.

-okurwa,kurwa,kurwa - jęknął i usiłował wyrwać rękę - jezu, już wolę 'domyślny' ból, nigdy więcej nie dam czegokolwiek przemyć - odsunął się na drugi koniec łóżka i szybko opuścił rękaw koszuli drugiej ręki.

-nie było tak źle przecież- powiedziała- poza tym jesteś już dużym chłopcem, a przynajmniej tak mi się wydaje- dodała z uśmiechem, bo jego zachowanie było w tym momencie śmieszne.

pokiwał głową w zadumie.
-niby nie było - ziewnął i padł na łóżko jak kamień.

i dobrze, bo właśnie miałam iść
powiedzmy, że zasnęła obok niego.

Weszła bez pukania. "Hmm chyba nie przyszłam w porę" pomyślała. Chciała porozmawiać z chłopakiem, który wpadł jej w oko. Zupełnie przypadkiem oczywiście. Nie miała nic złego na myśli wchodząc do jego sypialni. Noo, może tylko taką jedną malutką brudną myśl?